Przypowieści Salomona 7

Synu mój! strzeż słów moich, a przykazanie moje chowaj u siebie.

Strzeż przykazań moich, a żyć będziesz; a nauki mojej, jako źrenicy oczów swych.

Uwiąż je na palcach twoich, napisz je na tablicy serca twego.

Mów mądrości: Siostraś ty moja, a roztropność przyjaciółką nazywaj,

Aby cię strzegły od żony cudzej, i od obcej, która mówi łagodne słowa.

Bom oknem domu swego przez kratę moję wyglądał;

I widziałem między prostakami, obaczyłem między synami młodzieńca głupiego,

Który szedł ulicą przy rogu jej, drogą postępując ku domowi jej.

Ze zmierzkiem pod wieczór, w ciemności nocnej, i w mroku.

A oto niewiasta spotkała go, w ubiorze wszetecznicy, chytrego serca,

Świegotliwa i nie ukrócona, a w domu własnym nie mogły się ostać nogi jej;

Raz na dworzu, raz na ulicach i po wszystkich kątach zasadzki czyniąca;

I uchwyciła go, i pocałowała go, a złożywszy wstyd z twarzy swojej, rzekła mu:

Ofiary spokojne są u mnie; dzisiajm oddała śluby moje.

Przetożem wyszła przeciw tobie, abym pilnie szukała twarzy twojej, i znalazłam cię.

Obiłam kobiercami łoże moje, ozdobione rzezaniem i prześcieradłami egipskiemi.

Potrząsnęłam pokój swój myrrą, aloesem, i cynamonem.

Pójdźże, opójmy się miłością aż do poranku, ucieszmy się miłością.

Boć męża mego w domu niemasz; pojechał w drogę daleką.

Worek pieniędzy wziął z sobą; dnia pewnego wróci się do domu swego.

I nakłoniła go wielą słów swoich, a łagodnością warg swoich zniewoliła go.

Wnet poszedł za nią, jako wół, gdy go na rzeź wiodą, a jako głupi do pęta, którem karany bywa.

I przebiła strzałą wątrobę jego; kwapił się jako ptak do sidła, nie wiedząc, iż je zgotowano na duszę jego.

Przetoż teraz, synowie! słuchajcie mię, a bądźcie pilni powieści ust moich.

Niechaj się nie uchyla za drogami jej serce twoje, ani się tułaj po ścieszkach jej.

Albowiem wielu zraniwszy poraziła, i mocarze wszyscy pozabijani są od niej.

Dom jej jest jako drogi piekielne, wiodące do gmachów śmierci.